Isırıp Kaçan Acılar.

2023 yılı hepimiz için acı tecrübelerle dolu. Şubat ayında yaşadığımız bir deprem, artçıları ve devamında yine meydana gelen büyük depremler ülke olarak bizi derinden üzdü.

Bir süredir eğlenmek, gezmek, iyi vakit geçirmek düşünce anlamında bile bize utanç verir hale geldi. İçinde mutluluk olan her şeyden mahcup olur hale geldik.

Ayrıca deprem korkusu kaygılarımızı artırdı. Belki geleceğe dair umutlarımıza gölge düşürdü.

Bu tür doğal afet ve toplu kayıplarda varoluşsal sorgulamalar da yaygınlaşıyor ve zihnimizde büyük oyuklar açıyor.

Acılar hepimizden birer ısırık alıp uzaklaşıyor. Kimimizden büyük bir lokma koparıyor kimimizde iz bırakıyor.

Rasyonel olmakta ve gerçekçi davranmakta fayda var. Gerçeği kabullenmek iyi olmaya giden yoldaki ilk adım. Depremden etkilenen kişiler için ise “travma” süreci daha başlamış değil. Acılar henüz çok taze. Zorunlu ihtiyaçlar(yeme, içme, uyuma, barınma ve hijyen) henüz tam anlamıyla sağlanmış sayılmaz.

Ancak deprem bölgesine uzakta olanlar için görüntünün dehşeti depremin kendisi kadar olmasa da ruhsal ve zihinsel yaralar açacak türden. Evet gerçek bu; büyük bir acı yaşadık. Uzaktan da olsa bir tanıdığını kaybetmeyen kimse yok gibi.

Bu acıyla yüzleşmek zorundayız… Gerektiğinde ağlamalıyız, biri birimize sarılıp “güven” hissine kavuşmalıyız.

Bunların yanında en önemli adımlardan biri önlemleri tekrar gözden geçirmek. Bulunduğumuz bölge hakkında bilgi sahibi olmak.

Örneğin bizim bulunduğumuz çevrede önemli sorulardan biri “Beylikdüzü deprem sırasında güvenli bir bölge midir?” veya “Binamız depreme dayanıklı mıdır?”

Zaman kaybetmeden bu soruların cevaplarını bulup belirsizliği ortadan kaldırmalıyız. Aksi takdirde bu belirsizlik bizi daha tehlikeli kaygı süreçlerine götürebilir.

Yaralarımızı sarıp birbirimize sarıldığımız güzel günlere…